گویش عده ای از ایرانیان در زمان حال به زبان پهلوی ساسانی و پارسیک جنوبی
در پهنه بزرگی از مراکز ایران مردمانی زندگی می‌کنند که کم و بیش گویش آنها یکسان است. این منطقه از شمال پارس آغاز شده و بخشهای جنوب شرقی اصفهان (کوهپایه، بن رود، جلگه، جرقویه علیا و جرقویه سفلی) و بخشهای شمالی (میمه) و همچنین شهرستان‌های نایین، اردستان، نطنز، دلیجان و خوانسار را در بر می‌گیرد. مردم این منطقه تا حدودی در فرهنگ و تمدن هماهنگی دارند و به زبانی سخن می‌گویند که خود شاخه‌ای از زبان پهلوی ساسانی وپارسیک جنوبی است و محققین و پژوهشگران نیز سمنان و بخش‌هایی از کاشان و اصفهان را از یادگارهای زبان پهلوی (پارتی) می‌دانند پیش از زمان پیدایش در زمان ساسانیان زبان مردم ایران زبان پارسیک یا پهلوی ساسانی بوده و این لهجه‌ای از زبان پهلوی اشکانی به شمار می‌رفت که در جنوب ایران رواج داشت. لذا پیش از اسلام چون این سرزمین به استان فارس نزدیکتر بوده بنابراین به همان لهجه پهلوی اشکانی سخن می‌راندند و می‌توان گویش کنونی مردم این سامان را بازماندهٔ زبان پارسیک یا پهلو ی ساسانی دانست.
متأسفانه این گویش نیز مانند سایر خرده فرهنگ‌ها در حال انقراض است و نسل نو با کودکانشان فارسی صحبت می‌کنند و این گویش اصیل ایرانی را که سند زنده تاریخ این مرز و بوم بوده است نیز به زودی به دست فراموشی سپرده خواهد شد لذا جا دارد قبل از انقراض کامل زبان شناسان و فرهنگ دوستان به فکرچاره باشند و نسبت به جمع‌آوری و ثبت اصطلاحات کهن اقدام نمایند تا آیندگان نیز مورد تحسین قرار دهند و با قسمتی از تاریخ این دیار آشنا شوند.
براي ارتباط با ما در فيسبوك به ما بپيونديد:
اینجا ایران است
